πτακωρώ

-έω, Α

(κατά τον Ησύχ.) «πτήσσω, πτώσσω».

[ΕΤΥΜΟΛ. < πτάκα, αιτ. τού αμάρτυρου *πτάξ (βλ. λ. πτώξ) κατά τα τιμωρῶ, ὀλιγωρῶ].